کوهنوردی، نشاط زندگی – نیما اسماعیلی

پیمایش دره دارآباد تا خط الراس (گردنه لوپهنه، 3200)

تاریخ اجرای برنامه: پنجشنبه 29 فروردین 1392
تعداد نفرات: 12 نفر (تیم صعود نهایی: 6 نفر)
ارتفاع دره دارآباد در نقطه شروع: 1750 متر
ارتفاع انتهای دره: 2600 متر
ارتفاع خط الراس (گردنه لوپهنه): 3200 متر
مدت زمان صعود: (بدون احتساب زمانهای استراحت و تلف شده)
از ابتدا تا انتهای دره: 2.5 ساعت – از انتهای دره تا روی خط الراس: 2.5 ساعت

گزارش برنامه:

پنجشنبه هفته‌ای که گذشت فرصتی دست داد تا به اتفاق همنوردان خوبم در گروه «همه ما» و به سرپرستی آقای محمد صالحی عزیز، برنامه خوب دارآباد تا خط الراس رو به اجرا بذاریم.
در بین مسیرهای کوهنوردی شمال تهران، پیمایش دره دارآباد به دلیل زیبایی و بکر بودن آن نسبت به سایر مسیرها، همیشه لطف و جذابیت خاص خودش رو داره. خصوصا از آبشار چال مگس به بعد که پیمایش برای عموم مقدور نیست، دست به سنگ شروع شده و طبیعت به مراتب بکرتره. بنظرم یکی از بهترین فصلها برای این برنامه، فروردین یا اردیبهشت یعنی فصل پرآبی دره دارآباده. در این مسیر بارها و بارها باید از عرض رودخانه گذشته و مسیر حرکت رو عوض کرد که همین امر جذابیت برنامه رو بیبشتر میکنه. عبور از عرض رودخانه با پرش از روی سنگها و گاهی حرکتهای آکروباتیک و حتی زدن به آب میسره که خالی از لطف نیست.
در طول مسیر دره دارآباد در چند نقطه از جمله آبشار چال مگس و سر هفت حوض باید دست به سنگ شده و ارتفاع زیاد کنید و اگر قصد ادامه مسیر و قرار گرفتن بر روی خط الراس رو داشته باشید، از انتهای دره تا روی خط الراس ، مسیر بدون پاکوب، در برخی نقاط صخره‌ای و ریزشی بوده و دست به سنگ هم دارد. قرار گرفتن بر روی خط الراس در ارتفاع حدود 3200 متر در نهایت دست کمی از لذت صعود به یک قله را ندارد.
برای رسیدن به خط الراس، انتهای دره دارآباد همانطور که در تصویر گوگل ارث می بینید، دره دو شاخه میشود که شما باید از یال سمت چپ و در امتداد دره سمت چپ صعود کنید. برای قرار گرفتن در بهترین مسیر صعود چندین بار باید از این یال به یال دیگر تغییر مسیر دهید تا در نهایت به زیر صخره ها در ارتفاع حدود 3 هزار متر برسید. ادامه مسیر، صخره ای و تقریبا غیر قابل عبور است. از آنجا باید به راست متمایل شده تا کم کم به روی خط الراس و گردنه لوپهنه برسید.
از آنجا که از انتهای دره دارآباد تا روی خط الراس پاکوب نداشته، مسیر واضح و چندان قابل تشخیص نبوده و بعضا خطرناک نیز هست، پیشنهاد می شود که برای اولین بار با یک راه بلد و یا آشنای منطقه این برنامه را اجرا کنید. اما بنظر میرسد که اگر از تجربه کوهنوردی خوبی برخوردار باشید بتوانید بهترین مسیرهای صعود تا خط الراس را بدون راهنما هم پیدا کنید.

* در طول مسیر دره دارآباد تقریبا هر نیم ساعت به چشمه ای می رسید اما از انتهای دره تا خط الراس از چشمه آب خبری نیست بجز آبی که از آب شدن برفها در دره های فرعی جاری هستند.

* آنتن همراه اول در کافه دارآباد، کمی در اطراف آبشار چال مگس، باغچه خلیل (بخوبی) و یکی دو نقطه دیگر برقرار است.

«همه ما» در انتهای دره دارآباد

مسیر صعود در گوگل ارث

(برای مشاهده تصویر در سایز واقعی، بر روی آن کلیک کنید)

مسیر دره دارآباد

تصاویر برنامه را در ادامه مطلب ببینید

ادامه‌ی خواندن→

با سلام و تبریک سال نو به همه خوبان
هر کسی که آشنایی اندکی با طبیعت اطراف تهران داشته باشه، فکر کنم در این نکته با من هم عقیده‌ است که: آهار به ده تنگه، یکی از زیباترین و دلچسب ترین مسیرهای پیاده روی اطراف تهران هست. یا شاید هم، بود! چون جاده‌ای که در این مسیر در حال احداث هست، علاوه بر تخریب طبیعت -که هم اکنون مشاهده میشود- قطعا در آینده زمینه ساخت و ساز غیر مجاز در حاشیه رودخانه و همچنین ورود دلالان زمین به منطقه را نیز باعث خواهد شد.

مسیر ارتباطی روستای آهار به ده تنگه، یک راه مالرو به طول تقریبی 7-8 کیلومتر هست که تاکنون حدود یک چهارم این مسیر رو با بیل مکانیکی عریض کرده و راه سازی کرده‌اند. و البته این جاده ظاهرا به ده تنگه نیز ختم نمیشه بلکه به گفته یکی از اهالی، بعد از ده تگنه نیز در امتداد باغ ها همچنان امتداد خواهد یافت.

—————————————————

پی نوشت 9 اردیبهشت 92:
دیروز 8 اردیبهشت، روزنامه همشهری در صفحه 7، گزارشی از قول آقای شروان شعاعی، در مورد همین جاده آهار به ده تنگه چاپ کرده و از تخریب طبیعت در منطقه انتقاد کرده. با سپاس از آقای شعاعی عزیز.
بنده در این مدت با خیلی از ارگانها و سازمانها ارتباط برقرار کرده، چه با میل و چه تلفنی موضوع رو منعکس کرده و پیگیری کردم. از جمله: شهرداری رودبار قصران، منابع طبیعی استان تهران، وزارت راه استان (از طریق دوستان)، محیط زیست استان تهران (آقای کرمی) و در نهایت بخشداری رودبار قصران (آقای شیرافکن).
محیط زیست و بخشداری اعتقادی به غیر قانونی بودن و جلوگیری از ادامه احداث جاده نداشتند! اما قول پیگیری موضوع را دادند.
قرار شده که یک نامه به بخشداری رودبار قصران نوشته و کتباً موضوع را گزارش کنم که حتما این کار را در روزهای آتی انجام خواهم داد.
امید که این پیگیری ها و پیگیری سایر دوستان و رسانه‌ها مثمر ثمر واقع شده و از تخریب بیشتر طبیعت زیبای آهار جلوگیری شود.

در نهایت باید بگم که اگر احداث جاده در این مسیر، توسط سازمانهای متولی این امر، کار کارشناسی شده و جهت رونق باغداری منطقه و رفاه حال اهالی محترم آهار نیاز به احداث این جاده هست (حتی به قیمت تخریب طبیعت)، شاید چاره‌ای جز سکوت و پذیرش این امر نیست. اما توقع می‌رود که این جاده در آینده باعث گسترش ساخت و ساز به خارج از باف مسکونی روستا نشده و تخریب بیشتر طبیعت بکر منطقه را دامن نزند. یعنی کنترل و نظارت روی آن باشد. متاسفانه با توجه به سوابق قبلی و موارد مشابه، بنظر میرسد که پس از ساخت جاده، به کنترل و جلوگیری از گسترش ساخت و ساز چندان نمی توان امیدوار بود و دل خوش کرد… و درد همینجاست!

—————————————————————

روزنامه همشهری، 8 اردیبهشت 92:

(جهت مشاهده تصویر در سایز بزرگتر، بر روی عکس کلیک نمایید)

لینک این صفحه در همشهری آنلاین:

ادامه‌ی خواندن→