فرحزاد به امامزاده داود

گزارش کوهپیمایی مسیر فرحزاد به امامزاده داود

(نسخه روزنامه ایران)

تاریخ اجرا: جمعه 11 آذر 1390
ارتفاع مبدا حرکت (میدان فرحزاد): 1600 متر
ارتفاع بلند ترین نقطه مسیر (بالاتر از کتل خاکی): 2700 متر
ارتفاع مقصد (امامزاده داود): 2600 متر
مدت زمان پیاده روی: 6.5 ساعت

مسافت: 15 کیلومتر
نفرات شرکت کننده: 2 نفر، نیما اسماعیلی، علی کاظم نژاد
————————————————-

 تصویر شماره ۱: بخشی از مسیر پوشیده از برف پائیزی

مسیر فرحزاد به امامزاده داود

همچنین بخوانید در همین سایت:

فرحزاد به امامزاده داود – پاییزه

پی نوشت: آبان 99:

جهت پارک خودروهایتان می توانید از پارکینگ عمومی حدود 100 متر بالاتر از میدان فرحزاد ، سمت چپ استفاده کنید. امسال (سال 99) ما دو بار از این پارکینگ استفاده کردیم که اوکی بود و ظاهرا رایگان هم هست. یه زمین خاکی که کلی هم جای پارک دارد.

جاذبه‌های طبیعی و گردشگری تهران

از سیاحت فرحزاد تا زیارت امامزاده داوود

‌بار دیگر زمستان از راه رسید. فصل آدم برفی… لذت شکستن یخ‌های روی آب، تماشای تلألوی زیبای خورشید بر پهنه گسترده برف و فصل تماشای قندیل‌های بلند بر چهره سرد صخره‌ها… آهسته و پیوسته بر این پهنه سپید به پیش می‌رانم، در مسیری انگار بی‌پایان… تنها با یک همسفر: رد پاهایم در پشت سر…!
* * *
امامزاده داوود و جاده معروف آن برای تهرانی‌ها یادآور خاطرات شیرین و تکرار نشدنی است. از کوچه‌های تنگ و باریک امامزاده، بازارچه رنگارنگ و رستوران‌های سنتی آن گرفته تا دستفروش‌های اطراف بازارچه، شهربازی کوچک بالای امامزاده و تابستان‌های خنک… همه و همه یادآور خاطرات دور و نزدیکی است که از امامزاده داوود در ذهنمان نقش بسته. شهرت اصلی امامزاده داوود، به خاطر مسیر سخت و کوهستانی آن است. زمانی فقط با کمک قاطرچی‌ها می‌شد این راه را طی کرد. مسیر کوهستانی و سخت امامزاده داوود البته باعث دوچندان شدن لذت زیارت هم می‌شد و برای همین بود که یکی از نذرهای رایج در تهران قدیم، نذر زیارت امامزاده داوود بود. در قدیم اهالی تهران برای زیارت امامزاده داوود، معمولاً شب را در فرحزاد می‌گذراندند و صبح روز بعد با کمک همین قاطرچی‌ها به امامزاده می‌رفتند. فرحزاد که آب و هوایی فوق‌العاده خوش دارد، آنقدر برای تهرانی‌ها جذاب بوده که برای آن ضرب‌المثل هم بسازند: «تا بگویی ف، من رفته‌ام فرحزاد»
* * *
مسیر کوهپیمایی فرحزاد به امامزاده داوود یکی از قدیمی‌ترین و مشهورترین مسیرهای کوهپیمایی شمال تهران است. تا همین 40-30 سال پیش که هنوز جاده جدید امامزاده داوود از مسیر سولقان و کن احداث نشده بود این جاده تنها راه ارتباطی به امامزاده داوود محسوب می‌شد. این جاده خاکی به طول 15 کیلومتر از بالای محله فرحزاد شروع و در یک مسیر پر پیچ و خم و زیبای کوهستانی از کنار دره سرسبز و رودخانه‌ای همیشه خروشان به امامزاده داوود می‌رسد. جاده‌ای که در فصول مختلف سال- از جمله بهار و تابستان- پذیرای گردشگرانی است که این مسیر را نه تنها با پای پیاده، بلکه با دوچرخه‌های کوهستان، موتور کراس یا خودروهای دو دیفرانسیل نیز طی می‌کنند. در فصول سرد سال برف سنگینی در منطقه می‌بارد که عبور از این مسیر را بسیار دشوار و یا حتی غیرممکن می‌سازد. همچنین برخی از نقاط در این مسیر بهمن‌گیر است که برای پیمایش زمستانی حتماً باید آگاهی و توجه ویژه به خطرات مسیر داشت.
* * *
شروع پیاده‌روی در این مسیر از بالای محله فرحزاد است. ابتدای مسیر تا حدود یک کیلومتر با چند پیچ پی در پی و شیب زیاد کمی نفسگیر است. اگر بار اول‌تان است که گام در این مسیر می‌گذارید، بخش نخستین راه شاید کمی خسته کننده و بی روح به نظر آید. اما دلسرد نشوید، راه را ادامه دهید تا زیبایی‌های دره فرحزاد را به چشم ببینید. در بخشی از همان ابتدای مسیر، سگ‌های نگهبان از اطراف گاراژها و دامداری‌‌ها قطعاً به پیشواز شما خواهند آمد. این سگ‌ها معمولاً از راه دور و بدون این که به شما نزدیک شوند، شروع به پارس کردن می‌کنند و تهدیدی برای شما محسوب نمی‌شوند. پس بدون این که به آنها توجه کنید، راه‌تان را ادامه داده و از قلمروی آنها دور شوید. در چند مرحله که ما این مسیر را طی کردیم، نه حمله‌ای به ما شد و نه شنیدیم که به دیگر کوهنوردان حمله کرده باشند. سگ‌های ولگرد هم خوشبختانه در این مسیر آرام و بی‌خطر هستند.
در این جاده هر چه پیش می‌روید، بر بکری و زیبایی آن افزوده می‌شود. جاده‌ای زیبا در امتداد رودخانه فرحزاد که در بهار و تابستان شما را غرق در سرسبزی و نشاط می‌کند و در زمستان همچون میزبانی باسخاوت، قدم‌های شما را بر روی تن پوش سفیدش به نظاره می‌نشیند. در طول مسیر از روستا و یا محل مسکونی دائمی خبری نیست. هر از گاهی کلبه‌هایی دیده می‌شوند که اقامتگاه چوپانان منطقه هستند یا ویلاهایی که معمولاً به صورت فصلی از آنها استفاده می‌شود. کافه‌‌هایی هم در طول مسیر تا نیمه راه دیده می‌شوند که آنها هم در بهار و تابستان فعال هستند و هر سال با آغاز فصل سرما و کم شدن گردشگران، تعطیل می‌کنند تا بهار سال آینده.
در نیمه راه- آنجا که آخرین کافه‌های مسیر دیده‌ می‌شوند- محلی است معروف به یونجه‌زار. به یونجه‌زار که رسیدید، یعنی حدود نیمی از راه را رفته‌اید. اگر در زمستان به این مسیر رفته باشید، از اینجا می‌توانید خود را آماده کنید برای لذت پیاده‌روی بر روی برف‌های پا نخورده و همچنین برفکوبی در راهی که هر چه پیش می‌روید، بر شدت و سختی آن افزوده می‌شود. از آنجا که مسیر فرحزاد به امامزاده داوود در زمستان‌ها بسیار خلوت و کم تردد است شاید در این روز فقط شما باشید، کوهستان پوشیده از برف، سکوت و آرامش و هر آنچه زیبایی را که از یک صعود زمستانی انتظار دارید… فقط یادمان باشد که زمانی نهایت لذت را از صعود‌‌های زمستانی می‌بریم که از هر جهت آماده باشیم. چه از لحاظ جسمانی و چه تجهیزات و پوشاک مناسب فصل. پس آگاه باشیم و با آگاهی به کوهستان برویم تا ایمن باشیم و از صعودمان نهایت لذت را ببریم. پس از حدود 2 ساعت بعد از یونجه‌زار (و طی 12 کیلومتر از ابتدای مسیر) به یک دوراهی می‌رسید که به کُتل خاکی معروف است. اگر هوا مساعد باشد، از این نقطه مناظر زیبایی از کوه‌ها و قله‌های پیرامون از جمله: بند عیش، پهنه‌سار، بازارک و لوارک را خواهید دید. همچنین دره امامزاده داوود و جاده آسفالته منتهی به امامزاده از اینجا دیده می‌شود اما خود امامزاده و گنبد طلایی آن هنوز در معرض دید نیست. در اینجا مسیر سمت چپ جاده‌ای است که به سمت حصارک می‌رود و مسیر سمت راست (در امتداد تیرهای برق) به امامزاده داوود می‌رسد.

از اینجا به بعد، اگر فقط حرفه‌ای هستید…!

برفکوبی واقعی و مبارزه جانانه با برف در واقع از کتل خاکی به بعد شروع خواهد شد. ضمن این که چند نقطه بهمن خیز خطرناک نیز در مسیر هست که باید با آگاهی و شناخت کامل از شرایط وقوع بهمن و با احتیاط از آن عبور کنید. اگر از تجربه کافی برخوردار نیستید یا کفش و پوشاک مناسب ندارید، اکیداً توصیه می‌شود که از کتل خاکی، مسیر برگشت به سمت فرحزاد را در پیش بگیرید. مسیر باقیمانده، آنقدرها هم که نشان می‌دهد کوتاه و بدون زحمت نیست. ضمن این که در زمستان‌های پربرف، این بخش از مسیر به خاطر حجم زیاد برف و همچنین ریزش بهمن، به طور کل غیر قابل عبور خواهد بود.
در فصول گرم سال از کتل خاکی تا امامزاده، حدودا کمتر از 1.5 ساعت راه است اما در فصل زمستان بسته به حجم برف و آمادگی جسمانی شما، پیمایش این مسیر به مراتب بیشتر زمان می برد. پس اگر عزم خود را برای زیارت امامزاده داوود جزم کرده‌اید، با گام‌های استوار دل به دریای پر برفِ پیش رو بزنید. پس از پشت سر گذاشتن بیش از نیمی از راه، درست سر یک پیچ، به یک‌باره چشمتان به ضریح طلایی امامزاده داوود روشن خواهد شد. اینجا همان جایی ا‌ست که به آن «تپه سلام» می‌گویند. در قدیم وقتی زائران گنبد امامزاده را از این نقطه می‌دیدند، سلام می‌دادند و زیارتنامه می‌خواندند، به همین خاطر به تپه سلام معروف شده است. بر روی تپه سلام تابلویی با سنگ مرمر دیده می‌شود که متن زیارتنامه را بر روی آن نگاشته‌اند. با ادامه باقیمانده راه به کوچه پسکوچه‌های بالای امامزاده می‌رسید و لذت و شوق رسیدن به مقصد پس از تلاشی چند ساعته که در انتظار شماست… خسته نباشید و زیارت قبول.

زمانبندی مسیر و ارتفاع نقاط (زمستانه – با گام متوسط):

میدان فرحزاد: 1600 متر (شروع پیاده‌روی)
یونجه‌زار (کلبه خرابه ها): 2100 متر، 7 کیلومتر، 2 ساعت 20 دقیقه
کُتل خاکی: 2600 متر، 12 کیلومتر، 4 ساعت
بلندترین نقطه: 2700 متر، 13 کیلومتر، 4 ساعت و 20 دقیقه
تپه سلام: 2650 متر، 14 کیلومتر، 5 ساعت و 45 دقیقه
امامزاده داوود: 2600 متر، 15 کیلومتر، 6 ساعت و 30 دقیقه
در بهار و تابستان، پیمایش کل مسیر با گام متوسط حدود 5 ساعت زمان می‌برد.
* * *
برای مسیر برگشت به تهران (خصوصاً در فصل زمستان) می‌توانید از مینی‌بوس‌ها یا سواری‌های خطی که در پائین امامزاده هستند، استفاده کنید که البته در این فصل- بسته به بخت و اقبال شما- ممکن است که انتظار برای آن کمی طولانی شود اما خب همیشه ماشین‌های عبوری هم گزینه‌ای برای رسیدن به مقصد هستند.
در بخشی از مسیر (حدود یک ساعت از ابتدای مسیر) چشمه آبی در سمت چپ جاده و در مجاورت صخره‌های سنگی قرار دارد که در فصول بهار و تابستان می‌توانید روی آب آن حساب کنید اما در زمستان به نظر می‌رسد که خیلی قابل اطمینان نیست. چون برف موجود روی صخره‌های اطراف مستقیماً آب شده (بدون گذر از فیلترهای زیر زمینی) و با آب خروجی از شیار صخره یکی می‌شود.
باز هم تأکید می‌کنیم که: به دلیل بکر و خلوت بودن نسبی مسیر و خطر ریزش بهمن در بخش پایانی راه، به هیچ وجه بدون آمادگی، پوشاک مناسب و شناخت کافی از منطقه؛ اقدام به پیمایش کامل این مسیر در فصل زمستان نکنید. بخشی از مسیر را- بسته به توانایی و تجهیزات خود- طی کرده و مسیر برگشت را در پیش بگیرید.

چطور برسیم:

1-  از طریق بزرگراه یادگار امام یا اشرفی اصفهانی و…، خود را به فرحزاد رسانده و خودروی خود را اطراف میدان فرحزاد و یا محلی مناسب در محله فرحزاد پارک کرده و سپس پیاده‌روی را به سمت خیابان امامزاده داوود (نام خیابانی در محله فرحزاد) آغاز کنید.
گزینه بهتر این است که از یادگار امام وارد خیابان ایثار و سپس خیابان امامزاده داوود شده و این خیابان را تا انتها رفته و خودروی خود را در انتهای همین خیابان (انتهای محله فرحزاد) پارک کنید.
2-  از انتهای بزرگراه شهید اشرفی اصفهانی وارد شهرک نفت شده و خیابان نفت را تا انتها بروید. از آنجا وارد خیابان کوهساران شده و خود را مستقیم به انتهای محله فرحزاد و نقطه شروع پیاده‌روی برسانید.

مرا با چیزی عوض کن !
چیزی ارزشمند
چیزی گران
سوزنی شکسته
تا بتوانی با آن خار پایت را درآوری!

“زنده یاد حسین پناهی”
————————————-

بقیه در ادامه مطلب

تصاویر برنامه:

تصویر شماره ۲: اوایل مسیر تا حدود ۳ ساعت اول، چند سانت برف بیشتر نداشت و رد چرخهای یک جیپ پاژن که همزمان با ما در مسیر بود. 

مسیر فرحزاد به امامزاده داود

تصویر شماره ۳: 

ترکیبی از عظمت ، زیبایی و سکوت در کوهستان… در روزی که فقط ما دو نفر بودیم و جاده قدیم امامزاده داود پوشیده از برف.

مسیر فرحزاد به امامزاده داود

تصویر شماره ۴: 

نیمه دوم راه برف بیشتر شده بود و دست نخورده. بجز جای پای یک حیوان (ظاهرن گرگ) که قبل از ما مسیر را طی کرده بود چیز دیگری نبود و این لذت راهپیمایی در برف رو دو چندان میکرد.

مسیر فرحزاد به امامزاده داود

تصویر شماره ۵: 

عکس یادگاری در یک هوای آفتابی و عالی

مسیر فرحزاد به امامزاده داود

تصویر شماره ۶: 

بخشهایی از مسیر برای کوتاه تر شدن مسیر میانبر میزدیم و پیچ و خمهای جاده را میبریدیم.

مسیر فرحزاد به امامزاده داود

تصویر شماره ۷: 

نمایی زیبا از قله چین کلاغ سفید پوش که میرفت کم کم در میان ابرها ناپدید شود.

مسیر فرحزاد به امامزاده داود

تصویر شماره ۸: 

در این نقطه به ارتفاع تقریبی ۲۶۵۰ متر ، برای اولین بار دره و جاده آسفالته امامزاده داود در معرض دید قرار میگیرد. از اینجا مسیر دوراهی میشود که مسیر اصلی به سمت راست و همچنان در امتداد تیرهای چراغ برق میباشد. از اینجا به بعد برف خیلی بیشتر میشد (تا حد زانو) و حرکت هم به مراتب سخت تر.

تصویر شماره ۹: 

علی آقای نازنین

علی کاظم نژاد

تصویر شماره ۱۰: 

و برف بود و برف و جاده و برف

نیما اسماعیلی

تصویر شماره ۱۱: 

قسمت پایانی پیاده روی (از تصویر شماره ۸ به بعد) کمی برایمان دشوار شده بود. حجم برف زیاد بود و قدم برداشتن کمی دشوار و چون کفشهای مناسب زمستانی به پا نداشتیم پاهایمان خیس شده و یخ بسته بود.

مسیر فرحزاد به امامزاده داود

تصویر شماره ۱۲: 

در چند نقطه از مسیر جاده بخاطر ریزش بهمن در روزهای قبل مسدود بود. راه رفتن بر روی حجم زیاد برف هم دشوار و خطرناک بود. در یک مورد حدود یک متر در برف فرو رفته بودیم در حالی که نگران حرکت برف به سمت دره مجاور و یا سقوط بهمن هم بودیم.

مسیر فرحزاد به امامزاده داود

تصویر شماره ۱۳: 

و بالاخره تپه سلام. بعد از ۶ ساعت پیاده روی در برف، دیدن گنبد طلایی رنگ و سلام دادن به امامزاده چه لطفی داشت. از اینجا حدود نیم ساعت به امامزاده راه مانده بود.

تپه سلام

تصویر شماره ۱۴: 

و این هم اولین کوچه محله امامزاده داود و مسافرخانه هایی که در این فصل بیشترشان تعطیل و بسته بودند.

امامزاده داود

پس از وارد شدن به داخل ساختمان حرم با یک چراغ نفتی که متعلق به نگهبانی بود خودمان را گرم کردیم و با پر رویی تمام نهارمان را هم در یک گوشه با همان چراغ گرم کرده و صرف کردیم.
برای برگشت تصمیم گرفتیم که با سواری برگردیم به تهران. ظاهرن امامزاده داود به میدان آزادی سواری خطی با کرایه ۳ هزار تومان دارد که ما حدود نیم ساعت منتظر ماندیم و خبری از سواری نشد که نشد! تصمیم گرفتیم که دست به دامان ماشینهای گذری بشیم و بالاخره از بخت خوش یک جوانمردی ما رو سوار کرد و کرایه هم نگرفت.
بالای بزرگراه اشرفی اصفهانی پیاده شدیم و از اشرفی اصفهانی با یک ماشین دربست رفتیم فرحزاد سراغ ماشین خودمان و پایان یک برنامه زمستانی دیگر به خوبی و خوشی و سلامت.
بله… بجز اون قسمت که پاهامان توی کفش از سرما یخ بسته بود بقیه برنامه عالی بود. 🙂