جاده قدیم امام زاده داود

در کل مسیر خلوتی بود و افرادی که برای پیاده روی و یا تفریح آمده باشند کمتر دیده میشد. در طول مسیر افراد محلی و خانه های روستایی کم و بیش دیده میشد اما هیچ مغازه و یا رستورانی برای خرید و یا استراحت وجود نداشت. البته چند تایی بودند که تعطیل بودند. در طول مسیر تقریبا با هر نیم ساعت پیاده روی میشد جایی زیبا برای نشستن و استراحت کنار رودخانه پیدا کرد.

درختان آلوچه که شکوفه زده بودند گهگاه بر زیبایی مسیر می افزودند.

بالای دره ای که نشسته بودیم یک قله نچندان بلند قرار داشت که ما تا نیمه های آن رفتیم و برگشتیم. در واقع بجز پیاده روی، از کوهنوردی (به معنای واقعی کلمه) هم بی نصیب نماندیم.

  رودخانه آب خوبی داشت که از آب همان رودخانه برای درست کردن چای آتیشی استفاده کردیم. پس از چند ساعت استراحت و بهره بردن از طبیعت زیبای آنجا، حدود ساعت ۴ عصر به سمت پائین به راه افتادیم. مسیر برگشت به دلیل ملایم بودن شیب در بیشتر طول مسیر، آسان بود. اما در واقع ما هنگام برگشت تازه فهمیدیم که چقدر راه رفتیم! دو ساعت تمام بدون استراحت پیاده روی کردیم. ساعت ۶ عصر رسیدیم به همان ابتدای مسیر که ماشین را پارک کرده بودیم.