کوهنوردی، نشاط زندگی – نیما اسماعیلی

پیمایش دره دارآباد تا خط الراس (گردنه لوپهنه، 3200)

تاریخ اجرای برنامه: پنجشنبه 29 فروردین 1392
تعداد نفرات: 12 نفر (تیم صعود نهایی: 6 نفر)
ارتفاع دره دارآباد در نقطه شروع: 1750 متر
ارتفاع انتهای دره: 2600 متر
ارتفاع خط الراس (گردنه لوپهنه): 3200 متر
مدت زمان صعود: (بدون احتساب زمانهای استراحت و تلف شده)
از ابتدا تا انتهای دره: 2.5 ساعت – از انتهای دره تا روی خط الراس: 2.5 ساعت

گزارش برنامه:

پنجشنبه هفته‌ای که گذشت فرصتی دست داد تا به اتفاق همنوردان خوبم در گروه «همه ما» و به سرپرستی آقای محمد صالحی عزیز، برنامه خوب دارآباد تا خط الراس رو به اجرا بذاریم.
در بین مسیرهای کوهنوردی شمال تهران، پیمایش دره دارآباد به دلیل زیبایی و بکر بودن آن نسبت به سایر مسیرها، همیشه لطف و جذابیت خاص خودش رو داره. خصوصا از آبشار چال مگس به بعد که پیمایش برای عموم مقدور نیست، دست به سنگ شروع شده و طبیعت به مراتب بکرتره. بنظرم یکی از بهترین فصلها برای این برنامه، فروردین یا اردیبهشت یعنی فصل پرآبی دره دارآباده. در این مسیر بارها و بارها باید از عرض رودخانه گذشته و مسیر حرکت رو عوض کرد که همین امر جذابیت برنامه رو بیبشتر میکنه. عبور از عرض رودخانه با پرش از روی سنگها و گاهی حرکتهای آکروباتیک و حتی زدن به آب میسره که خالی از لطف نیست.
در طول مسیر دره دارآباد در چند نقطه از جمله آبشار چال مگس و سر هفت حوض باید دست به سنگ شده و ارتفاع زیاد کنید و اگر قصد ادامه مسیر و قرار گرفتن بر روی خط الراس رو داشته باشید، از انتهای دره تا روی خط الراس ، مسیر بدون پاکوب، در برخی نقاط صخره‌ای و ریزشی بوده و دست به سنگ هم دارد. قرار گرفتن بر روی خط الراس در ارتفاع حدود 3200 متر در نهایت دست کمی از لذت صعود به یک قله را ندارد.
برای رسیدن به خط الراس، انتهای دره دارآباد همانطور که در تصویر گوگل ارث می بینید، دره دو شاخه میشود که شما باید از یال سمت چپ و در امتداد دره سمت چپ صعود کنید. برای قرار گرفتن در بهترین مسیر صعود چندین بار باید از این یال به یال دیگر تغییر مسیر دهید تا در نهایت به زیر صخره ها در ارتفاع حدود 3 هزار متر برسید. ادامه مسیر، صخره ای و تقریبا غیر قابل عبور است. از آنجا باید به راست متمایل شده تا کم کم به روی خط الراس و گردنه لوپهنه برسید.
از آنجا که از انتهای دره دارآباد تا روی خط الراس پاکوب نداشته، مسیر واضح و چندان قابل تشخیص نبوده و بعضا خطرناک نیز هست، پیشنهاد می شود که برای اولین بار با یک راه بلد و یا آشنای منطقه این برنامه را اجرا کنید. اما بنظر میرسد که اگر از تجربه کوهنوردی خوبی برخوردار باشید بتوانید بهترین مسیرهای صعود تا خط الراس را بدون راهنما هم پیدا کنید.

* در طول مسیر دره دارآباد تقریبا هر نیم ساعت به چشمه ای می رسید اما از انتهای دره تا خط الراس از چشمه آب خبری نیست بجز آبی که از آب شدن برفها در دره های فرعی جاری هستند.

* آنتن همراه اول در کافه دارآباد، کمی در اطراف آبشار چال مگس، باغچه خلیل (بخوبی) و یکی دو نقطه دیگر برقرار است.

«همه ما» در انتهای دره دارآباد

مسیر صعود در گوگل ارث

(برای مشاهده تصویر در سایز واقعی، بر روی آن کلیک کنید)

مسیر دره دارآباد

تصاویر برنامه را در ادامه مطلب ببینید

ادامه‌ی خواندن→

با سلام و تبریک سال نو به همه خوبان
هر کسی که آشنایی اندکی با طبیعت اطراف تهران داشته باشه، فکر کنم در این نکته با من هم عقیده‌ است که: آهار به ده تنگه، یکی از زیباترین و دلچسب ترین مسیرهای پیاده روی اطراف تهران هست. یا شاید هم، بود! چون جاده‌ای که در این مسیر در حال احداث هست، علاوه بر تخریب طبیعت -که هم اکنون مشاهده میشود- قطعا در آینده زمینه ساخت و ساز غیر مجاز در حاشیه رودخانه و همچنین ورود دلالان زمین به منطقه را نیز باعث خواهد شد.

مسیر ارتباطی روستای آهار به ده تنگه، یک راه مالرو به طول تقریبی 7-8 کیلومتر هست که تاکنون حدود یک چهارم این مسیر رو با بیل مکانیکی عریض کرده و راه سازی کرده‌اند. و البته این جاده ظاهرا به ده تنگه نیز ختم نمیشه بلکه به گفته یکی از اهالی، بعد از ده تگنه نیز در امتداد باغ ها همچنان امتداد خواهد یافت.

—————————————————

پی نوشت 9 اردیبهشت 92:
دیروز 8 اردیبهشت، روزنامه همشهری در صفحه 7، گزارشی از قول آقای شروان شعاعی، در مورد همین جاده آهار به ده تنگه چاپ کرده و از تخریب طبیعت در منطقه انتقاد کرده. با سپاس از آقای شعاعی عزیز.
بنده در این مدت با خیلی از ارگانها و سازمانها ارتباط برقرار کرده، چه با میل و چه تلفنی موضوع رو منعکس کرده و پیگیری کردم. از جمله: شهرداری رودبار قصران، منابع طبیعی استان تهران، وزارت راه استان (از طریق دوستان)، محیط زیست استان تهران (آقای کرمی) و در نهایت بخشداری رودبار قصران (آقای شیرافکن).
محیط زیست و بخشداری اعتقادی به غیر قانونی بودن و جلوگیری از ادامه احداث جاده نداشتند! اما قول پیگیری موضوع را دادند.
قرار شده که یک نامه به بخشداری رودبار قصران نوشته و کتباً موضوع را گزارش کنم که حتما این کار را در روزهای آتی انجام خواهم داد.
امید که این پیگیری ها و پیگیری سایر دوستان و رسانه‌ها مثمر ثمر واقع شده و از تخریب بیشتر طبیعت زیبای آهار جلوگیری شود.

در نهایت باید بگم که اگر احداث جاده در این مسیر، توسط سازمانهای متولی این امر، کار کارشناسی شده و جهت رونق باغداری منطقه و رفاه حال اهالی محترم آهار نیاز به احداث این جاده هست (حتی به قیمت تخریب طبیعت)، شاید چاره‌ای جز سکوت و پذیرش این امر نیست. اما توقع می‌رود که این جاده در آینده باعث گسترش ساخت و ساز به خارج از باف مسکونی روستا نشده و تخریب بیشتر طبیعت بکر منطقه را دامن نزند. یعنی کنترل و نظارت روی آن باشد. متاسفانه با توجه به سوابق قبلی و موارد مشابه، بنظر میرسد که پس از ساخت جاده، به کنترل و جلوگیری از گسترش ساخت و ساز چندان نمی توان امیدوار بود و دل خوش کرد… و درد همینجاست!

—————————————————————

روزنامه همشهری، 8 اردیبهشت 92:

(جهت مشاهده تصویر در سایز بزرگتر، بر روی عکس کلیک نمایید)

لینک این صفحه در همشهری آنلاین:

ادامه‌ی خواندن→

گزارش کوهپیمایی مسیر روستای تیکسر به امامزاده پونسی

پنجشنبه 1 فروردین 1392

پونسی، امامزاده‌ای بر فراز کوهها

گیلان، لنگرود، اطاقور، جاده خرما، روستای تیکسر

مسافت‌ها:
از لنگرود به اطاقور: 16 کیلومتر
از اطاقور تا سر ورودی تیکسر (واقع در جاده خرما): 9 کیلومتر
از سر جاده تا روستای تیکسر: 5 کیلومتر (جاده آسفالت کوهستانی)
مسافت از تیکسر تا امامزاده پونسی (کوهپیمایی): 3.5 کیلومتر
مدت زمان کوهپیمایی: 2 ساعت از روستای تیکسر تا امامزاده پونسی

امامزاده پونسی

شرح مسیر:

از لنگرود به سمت اطاقور حرکت کرده و از اطاقور وارد جاده منطقه تورسیتی خرما شوید. (از سمت املش هم به این جاده دسترسی دارد). حدود 8 کیلومتر که در این جاده رانندگی کردید تابلوی روستای تیکسر را در سمت چپ جاده می‌بینید. جاده تیسکر یک جاده آسفالته کوهستانی به طول حدود 5 کیلومتر است. وارد روستای تیکسر که شدید، حدود 500 متر بالاتر به یک سه راهی میرسید. در اینجا جاده اصلی به سمت چپ پیچیده و راه دیگر یک جاده خاکی است که از سمت راست به پایین سرازیر میشود. این جاده خاکی، نقطه آغازین پیاده روی به سمت پونسی است. از همین سه راهی، بقعه امازاده پونسی اگر دقت کنید، در میان انبوه درختان، به سختی دیده میشود (عکس ذیل گزارش). جاده خاکی مزبور بعد از گذر از کنار چند خانه به راه مالرو تبدیل شده و از روی یال به سمت بالا ارتفاع میگیرد. حدود 20 دقیقه که در این مسیر حرکت کردید به یک راه پاکوب میرسید که از سمت چپ به دره منتهی میشود. وارد راه پاکوب شده و از رودخانه گذر کنید. پس از رودخانه دو راه پاکوب پیش روی شماست: یکی به سمت بالا ارتفاع گرفته و شما را مستقیم به روی یال و خط الراس می رساند و دیگری از سمت چپ از داخل جنگل میانبر زده و در نهایت پس از حدود یک ساعت می توانید بر روی خط الراس قرار بگیرید. مسیر دوم (مسیر رفت ما) دارای پاکوب مشخص نبوده و کمی صعب العبور و بعضا گمراه کننده است. اما مسیر اول، مسیر اصلی دسترسی به پونسی بوده و پیشنهاد میشود که اگر بلد راه نیستید، بعد از گذر از رودخانه، حتما از این مسیر عبور نمایید. با ادامه این مسیر پس از حدود 15 دقیقه بر روی خط الراس قرار گرفته و یک راه پاکوب مشخص و هموار، شما را مستقیم به امامزاده پونسی میرساند.

امامزاده دارای چاه آبی هست که اهالی به متبرک بودن آب آن اعتقاد زیادی داشته و از خاصیت شفا بخشی این چاه و آب آن قصه ها میگویند. آب چاه کمی رنگ دارد یعنی شفاف نیست، اما طعم و مزه طبیعی دارد. امامزاده در مکانی زیبا، بر روی بلند ترین نقطه‌ی خط الراس (قله) قرار داشته و طبیعت بسیار زیبا و مسحور کننده ای دارد. در محوطه امامزاده دو بقعه، یک انباری (آشپزخانه) و چند سرویس بهداشتی قرار دارد. برای کنجکاوی داخل انباری شدیم و از مشاهده آنهمه ظرف و ظروف و لوازم آشپزی در حیرت ماندیم. با توجه به صعب العبور بودن و دسترسی نه چندان آسان به این امامزاده، امکانات و تعداد زیاد ظروف آشپزی در این مکان در نوع خود جالب بود! این مهم نشان دهنده اعتقاد و علاقه وافر اهالی منطقه به این امامزاده و حجم زیاد هیئت های عزاداری هست که در ایام مختلف به این مکان مقدس و مذهبی مراجعه میکنند.

در داخل بقعه اصلی، سنگ نبشته ای قرار دارد (تصویر ذیل گزارش) که بر روی آن نوشته شده: آرامگاه سید نور الدین و فرزندانش که در سنه 635 ه.ق ، پس از شهادت در این مکان به خاک سپرده شده اند. سید نورالدین از نوادگان امام موسی کاظم (ع) بوده است.

به روایتی از یک از اهالی شنیدیم که علت نامگذاری این مکان بنام “پونسی” در واقع “پنج سید” است که به اختصار و در گویش محلی به “پونسی” شهرت یافته است. یعنی محل دفن پنج سید. بقعه اصلی آرامگاه سید نورالدین بوده در بقعه دیگر 4 مقبره وجود دارد که متعلق به خواهر و فرزندان آن بزرگوار میباشند. در مورد وجه تسمیه پونسی (پنج سید) چندان اطمینان ندارم چونکه سنگ نوشته به این موضوع اشاره ای نداشته و یا آنرا تایید نمیکند.

تابلوی راهنمای سر جاده (ورودی تیسکر) نام این محل را اینگونه نوشته: “امامزاده پاُنسی”

در مورد وجه تسمیه این امامزاده و همچنین اطلاعات آورده شده در این گزارش، اگر کسی اطلاعاتی دقیق تری داشت ممنون میشوم که در اختیار بنده قرار دهد.

لازم به ذکر است که ما این مسیر را بدون راهنما طی کردیم. با توجه به توضیحات گزارش و کمی هم پس و جو از اهالی قطعا میتوانید این مسیر زیبا را طی کرده و از آن لذت ببرید. نقطه قوت مسیر این است که مکان امامزاده بر روی خط الراس از همان ابتدای حرکت مشخص بوده و در نتیجه مسیر حرکت حداقل بصورت تقریبی مشخص است، حتی اگر راه پاکوب را گم کرده باشید.

+ دانلود جی پی اس امامزاده پونسی GPS

بقیه در ادامه مطلب

ادامه‌ی خواندن→