قله استرچال از آهار

گزارش صعود به قله استرچال از آهار (قله مگه سنگ)

تاریخ اجرا: جمعه 14 آذر 1393
ارتفاع قله استرچال: 3154 متر
موقعیت جغرافیایی: استان تهران، شهر اوشان، روستای آهار

ارتفاع مبدا صعود: روستای آهار، 2090 متر
مسافت طی شده تا قله: 8.5 کیلومتر
مدت زمان صعود: 5 ساعت (گام نسبتا تند ، با احتساب نیم ساعت تایم صبحانه)
کل زمان برنامه: 8 ساعت و 30 دقیقه (از 7 صبح تا 03:30 عصر)
تعداد نفرات: 5 نفر
آقایان: حبیبی، افضلی، محسنی، خودم و خانم رنجبریان

گروه نشاط زندگی – قله استرچال – از راست: نیما اسماعیلی، طیبه رنجبریان، محمد رضا حبیبی، بهارالدین افضلی و حمید محسنی

مسیر صعود به قله استرچال در گوگل ارث:
(برای مشاهده تصویر در سایز واقعی، بر روی آن کلیک کنید)

قله استرچال از آهار (مسیر ده تنگه)

+ دانلود فایل جی پی اس قله استرچال از آهار (wikiloc)

———————————————————

پی نوشت – 97.04.26: برنامه قله استرچال در واقع شروعی برای تشکیل گروه نشاط زندگی بوده است که پس از آن برنامه های گروه با حضور دوستان به طور منسجم اجرا شده و تداوم یافت.

نکته: در برنامه امسال (20 آذر 99) روی قله تابلویی از گروه کوهنوردی هملون میگون دیدیم که بر روی آن قله “مگه سنگ” درج شده است. ظاهرا نام محلی این قله مگه سنگ است. در عین حال دو نقشه ای که من در دست دارم، نقشه علی مقیم و نقشه توپوگرافی کوههای ایران، نام قله را استرچال ذکر کرده است.

بقیه در ادامه مطلب

============================================

معرفی قله استرچال:
قله استرچال با ارتفاع 3154 متر از قلل استان تهران، منطقه فشم و در همسایگی میگون است. یالی که قله استرچال بر روی آن قرار دارد امتداد جنوبی – شمالی داشته و با گردنه استرچال به ارتفاع 3 هزار متر به قله آهنگرک متصل شده و در ادامه به یال قله سیچال و در نهایت گردنه دیزین می رسد. شهر میگون در جنوب شرقی، دره هملون در شرق و روستای آهار در جنوب غربی این قله واقع شده اند که هر سه اینها از مسیرهای صعود به قله می باشند. مسیرهای میگون و آهار گزینه های مناسبی برای صعود زمستانه سبک و متوسط و بدون خطر بهمن هستند که می تواند توسط گروههای کوهنوردی در منطقه اجرا شود.

مهم ترین مسیرهای صعود:
1- مسیر جنوب شرقی: از میگون، نزدیک ترین و متداول ترین مسیر
2- مسیر جنوب غربی: از آهار، طولانی ترین مسیر
3- مسیر شمال شرقی: از هملون

گزارش صعود:

بعد از پارک ماشنیها در اطراف میدان آهار که روزهای زمستان معولا خلوت هم هست، ساعت 7 صبح مسیر ده تنگه را در پیش گرفتیم. ساعت 08:15 نزدیک ورودی ده تنگه برای صبحانه توقف کردیم. پس از صرف صبحانه مجدد به راه افتادیم. طبق بررسی که قبلا در گوگل ارث انجام داده بودم می دانستیم که همین حوالی ده تنگه باید از یک یال در سمت راستمان به سمت شرق ارتفاع بگیریم. قبلا مسیر صعود را در گوگل ارث ترسیم و خروجی GPX از آن گرفته و داخل گوشیم ریخته بودم. (گوشی اندروید + نرم افزار Locus). مطابق بررسی های صورت گرفته و فایل جی پی اس، ورودی ده تنگه را رد کرده و حدود 100 تا 200 متر آنطرف تر از یک نقطه مناسب یال سمت راستمان را صعود کردیم و خیلی زود در یک پاکوب قرار گرفتیم. این پاکوب ما را به روی یال رساند. مسیر را بدون مشکل خاصی از روی یال به سمت شرق و شمال شرق ادامه دادیم تا به روی قله فرعی به ارتفاع (حدود 3040 متر) متر رسیدیم. اینجا نقطه مشترک با مسیر صعود قله استرچال از میگون (منطقه آهنگرک) بود که تابستان امسال همراه با اقای صالحی عزیز قله استرچال را از این مسیر صعود کرده بودیم.

هوا بسیااااااار پاک، عالی و بهاری بود. کوهها و قله های پیرامون پوشیده از برف و مناظر کوهستان (خصوصا جبهه شمالی قلعه دختر و توچال) بسیار زیبا و چشم نواز بود. پس از عکاسی و ثبت آن مناظر دل انگیز، به سمت قله استرچال ادامه مسیر دادیم که در جهت شمال شرق ما در معرض دید بود.

یادم رفت بگویم که در تمام طول مسیر تا قله یک سگ باحال همراه ما بود و هر وقت که فاصله ای بین گروه و یکی از بچه ها می افتاد این حیوان با وفا آن فاصله را پر کرده و منتظر می ماند که نفر جامانده به گروه ملحق شود! هیچی هم نداشتیم که بهش بدیم حداقل ته دلش رو بگیره. نون داشتیم که اون رو هم نمیخورد. جالب اینکه جناب سگ روی قله ماند و با ما برنگشت پایین!

تا اینجای کار برف چندانی در مسیر نبود اما در ادامه حدود یک رب مانده به قله کمی برف کوبی داشتیم که به پیشنهاد آقای حبیبی به جای حرکت از روی یال، از سمت راست تراورس کردیم که برف کوبی نداشته باشیم و خوب هم بود. ساعت 11:45 قبل از ظهر همگی در صحت و سلامت و با روحیه ای وصف ناپذیر که از تماشای آنهمه زیبایی و طراوت کوهستان نشأت می گرفت، پا بر روی قله استرچال به ارتفاع 3154 متر گذاشتیم.

بر روی قله، چشمان تیزبین آقای محسنی یک دسته حدود 20 تایی پرنده رو که از شمال به جنوب در حال پرواز بودن رو شکار کرد و به ما هم نشان دادن. منظره بسیار جالب و خاصی بود. با توجه به اینکه سرکچالها با ارتفاع بیش از 4 هزار متر در نزدیکی ما بودن میشد تخمین زد که این پرنده ها در ارتفاع بالای 6 هزار متر در حال پرواز هستند. فرم دسته بصورت حرف V بود و بنظر میرسید که پرنده ها بصورت چرخشی در دسته جا عوض می کنند.

پس از استراحت، عکاسی و صرف نسکافه داغ که خانم رنجبریان زحمتش رو کشده بودن، مسیر فرود را در پیش گرفتیم. به قله فرعی که رسیدیم به سمت جنوب تغییر مسیر داده و مسیر دره پشتی را در پیش گرفتیم. پایین دره گوسفند سرا و چشمه بود که ناهار را همانجا صرف کردیم. با ادامه مسیر داخل یک پاکوب افتادیم که این پاکوب با یک شیب تند ما را به جاده آهار-ده تنگه رساند. جایی که رسیدیم فکر کنم حدود 20 دقیقه پایین تر از ده تنگه بود (به سمت آهار).

ساعت 15:20 میدان آهار بودیم و پایان یک روز زیبا و یک صعود عالی همراه با دوستان گرانقدر و دوست داشتنی.

این برنامه در واقع اولین صعود مشترک با آقای محسنی عزیز و آقای حبیبی بزرگوار بود (البته با آقای حیبی در گروه “همه ما” از قبل افتخار آشنایی داشتیم). دومین صعود مشترک با آقای افضلی نازنین و شصتمین صعود مشترک با خانم رنجبریان بود. 🙂 (البته 60 تا که شوخی بود ولی فکر کنم یه 7-8 تایی شده)

+ جای حسین آقای عزیز در این برنامه خیلی خالی بود و همچنین آقا رضای نازنین که در این برنامه هم جاخالی دادن و ما همچنااااااااان محروم از دیدارشان!!

*************************************

تصاویر برنامه:

قله استرچال – نقشه علی مقیم

جاده آهار به ده تنگه که یکی دو سالی هست که تعریض و ماشین رو شده (متاسفانه!):

مسیر قله استرچال از آهار

نزدیک باغستان ده تنگه همراه با آقای افضلی عزیز:

نیما اسماعیلی ، بهارالدین افضلی

باغستان ده تنگه و مسیر منتهی به قلعه دختر:

مسیر قله استرچال از آهار

حرکت از روی یال به سمت قله فرعی:

مسیر قله استرچال از آهار

خودم:

نیما اسماعیلی

آقای حبیبی گرانقدر:

محمد رضا حبیبی

خانم رنجبریان:

طیبه رنجبیان

آقای افضلی عزیز:

بهارالدین افضلی

آقای محسنی عزیز:

حمید محسنی

یال آخر. قله استرچال در انتهای یال مشخص است. قله سمت راستی که جبهه جنوبی آن کم برف است، قله آهنگرک است که در ادامه همین خط الراس واقع بوده و مسیر متعارف صعود آن از دره هملون است:

مسیر قله استرچال از آهار

قله استرچال و سگ باوفایی که تا قله همراه ما بود:

قله استرچال

عکس سلفی (selfie) روی قله:

مرسی آقای افضلی، استاد عکسای سلفی

بازم خودم رو قله (پارتی بازیه دیگه! 🙂 ) :

نیما اسماعیلی

جاده آهار به ده تنگه در مسیر فرود:

مسیر قله استرچال از آهار

پایان

گزارش برنامه قله استرچال از مسیر آهار – گردنه میگون

تاریخ اجرا: پنجشنبه 20 آذر 99

مدت زمان صعود: 6 ساعت (7 تا 13)

مدت زمان کل برنامه: 10 ساعت (7 تا 17)

مسافت تا قله: 6.7 کیلومتر

تعداد نفرات: –

گام گروه: متوسط

گزارش برنامه:

تفاوت این برنامه با برنامه سال 93 در این بود که قبل از ده تنگه از جاده جدا شده و از یک نقطه مناسب و از مسیر یال خود را به گردنه میگون رساندیم و سپس از یال میگون به سمت قله ادامه مسیر دادیم.

مسیر یال از جاده تا گردنه میگون بدون پاکوب، با شیب زیاد و در برخی نقاط به صورت سنگریزه است که حرکت را کمی با کندی مواجه می کند. حرکت در این مسیر که حدودا کمتر از یک ساعت زمان می برد ممکن است برای برخی افراد مبتدی کمی با دشواری یا ترس از لغزش همراه باشد. اما برای فرود شن اسکی خوبی دارد. از گردنه تا قله مسیر چه در تابستان و چه زمستان مشکل خاصی ندارد.

در این تاریخی که ما رفتیم یال مورد نظر تا گردنه اصلا برف نداشت. از گردنه تا نیمه راه برف کم بدون برفکوبی و باقی مسیر تا قله برف بیشتر بوده که نیاز به برفکوبی داشت.

اگر نفرات ضعیف در گروه دارید که فکر میکنید که در مسیرهای بدون پاکوب مشکل دارند، پیشنهاد می کنم که از مسیر نرمال که همان مسیر سال 93 (جلوی ده تنگه) اقدام به صعود نمایید. در عین حال توجه داشته باشید که در ان مسیر برفکوبی به مراتب بیشتر و طولانی تری خواهید داشت تا به یال میگون برسید و از لحاظ کیلومتری و زمانی نیز طولانی تر از این مسیر است.

نکته: امسال تابلویی بر روی قله دیدم از گروه کوهنوردی هملون میگون که بر روی آن نام قله “مگه سنگ” درج شده بود.