وردیج و واریش

معرفی روستاهای وردیج و واریش

تاریخ بازدید: بهمن ماه 1391

وردیج و واریش، روستاهایی در همین نزدیکی

در اینجا می توان آسمان آبی را تماشا کرد …

روستای واریش

در غربی‌ترین نقطه شهر تهران و در امتداد جاده‌ای کوهستانی و پیچ در پیچ، دو روستای کوچک و آرام در دل کوه‌های البرز میانی قرار گرفته‌اند به نام وَردیج و واریش. روستاهایی که فارغ از همهمه و شلوغی شهر تهران، ساکت و آرام در دل کوهستان البرز جا خوش کرده‌‌اند. دسترسی به این روستاها از طریق اتوبان تهران-کرج و از بالای وردآورد امکان‌پذیر است. از بالای محله وردآورد، جاده‌ای آسفالته و پیچ در پیچ به سبک و سیاق جاده امامزاده داوود، در امتداد رودخانه و دره‌ای عمیق به روستای وَردیج و پس از آن به واریش منتهی می‌شود. بهترین زمان برای بازدید از این منطقه فصل بهار، خصوصاً اردیبهشت ماه است چرا که در این موقع از سال، باغ‌های وردیج و واریش با شکوفه‌های زیبای گیلاس و آلبالو یکدست سفیدپوش شده و مناظری بدیع از طبیعت دلنشین بهار را به نمایش می‌گذارد. دره‌های عمیق، باغ‌های سرسبز و کوه‌های مرتفع، مناظر چشم‌نوازی است که در طول جاده و در طی مسیر، چشم‌های زیبابین و کنجکاو شما را به خود جلب خواهند کرد. ارتفاع روستای وردیج از سطح دریا یک هزار و 850 متر و ارتفاع روستای واریش، 2 هزار و 250 متر است.

…

——————————————————
لینک این گزارش در روزنامه ایران – شنبه 14 بهمن 1391

بقیه در ادامه مطلب

متن کامل گزارش:

در اینجا می توان آسمان آبی را تماشا کرد

وردیج و واریش، روستاهایی در همین نزدیکی

این‌روزها با افزایش و گسترش روزافزون آلودگی هوا در شهرهای بزرگ، بیش از پیش نیاز است از زندگی شهری و هوای آلوده آن هر چند کوتاه دور شده و قدم در طبیعت پاک روستا بگذاریم؛ جایی که بشود آسمان آبی را تماشا کرد و با خیال آسوده نفس‌ عمیق کشید تا ریه‌ها از هوای پاک و با طراوت پر شوند. اگر دنبال چنین جایی می‌گردید، روستاهای وردیج واریش در دل کوه‌های شمال غرب تهران، جایی است که باید بار سفر را بسته و در یک روز آخر هفته به همراه خانواده یا دوستان، راهی آنجا شوید.
٭ ٭ ٭
در غربی‌ترین نقطه شهر تهران و در امتداد جاده‌ای کوهستانی و پیچ در پیچ، دو روستای کوچک و آرام در دل کوه‌های البرز میانی قرار گرفته‌اند به نام وَردیج و واریش. روستاهایی که فارغ از همهمه و شلوغی شهر تهران، ساکت و آرام در دل کوهستان البرز جا خوش کرده‌‌اند. دسترسی به این روستاها از طریق اتوبان تهران-کرج و از بالای وردآورد امکان‌پذیر است. از بالای محله وردآورد، جاده‌ای آسفالته و پیچ در پیچ به سبک و سیاق جاده امامزاده داوود، در امتداد رودخانه و دره‌ای عمیق به روستای وَردیج و پس از آن به واریش منتهی می‌شود. بهترین زمان برای بازدید از این منطقه فصل بهار، خصوصاً اردیبهشت ماه است چرا که در این موقع از سال، باغ‌های وردیج و واریش با شکوفه‌های زیبای گیلاس و آلبالو یکدست سفیدپوش شده و مناظری بدیع از طبیعت دلنشین بهار را به نمایش می‌گذارد. دره‌های عمیق، باغ‌های سرسبز و کوه‌های مرتفع، مناظر چشم‌نوازی است که در طول جاده و در طی مسیر، چشم‌های زیبابین و کنجکاو شما را به خود جلب خواهند کرد. ارتفاع روستای وردیج از سطح دریا یک هزار و 850 متر و ارتفاع روستای واریش، 2 هزار و 250 متر است.

وردیج، روستای آدمک‌‌های سنگی!
وارد جاده وردیج و واریش که می‌شوید، پس از حدود 12 کیلومتر رانندگی در پیچ و خم جاده، به ورودی روستای وردیج در سمت راست جاده می‌رسید. تابلویی با عنوان «خیابان شهید وردیجی» نشانه ورودی روستا است. روستا به جاده نزدیک است و حدود 500 متر پایین‌تر قرار دارد. اگر در بهار- فصل رویش شکوفه‌های گیلاس- به این منطقه بروید، در نخستین نگاه، مجذوب زیبایی و آرامش روستا در انبوهی از باغ‌ها و شکوفه‌های گیلاس می‌شوید. طراوت و آرامش وردیج در این فصل هر بیننده‌ را وسوسه می‌کند که سری به روستا زده تا زیبایی‌های آن ‌را از نزدیک لمس کند.
در اطراف وردیج می‌توانید دیدنی‌ترین تابلوهای سنگ‌تراشی طبیعت را مشاهده کنید. روستایی که در اطراف آن، هنرنمایی طبیعت در فرسایش سنگ‌ها و خلق مجسمه‌های بادساخته به چشم می‌خورد. اشکالی که بیش از هر چیز جمجمه انسان و بدن جانوران وحشی را برایتان تداعی خواهند کرد. اینجا قلمرو فرمانروایی آدمک‌های سنگی است و به عقیده خیلی ها شاهکاری از طبیعت است. یک نگارخانه طبیعی و مسحورکننده! برای تماشای این تابلوهای زیبای سنگی نیازی به ورود به روستا نیست. بدون این که وارد وردیج شوید، مسیر جاده را به سمت واریش ادامه دهید. فقط کافی است به صخره‌های کنار جاده نگاهی بیندازید تا این اشکال زیبا را ببینید.

بیشتر بخوانید: آهار به شکرآب

پیش به سوی واریش
پس از وردیج، با پشت سر گذاردن چند پیچ تند و پرشیب، حدود 4 کیلومتر بالاتر در نهایت به انتهای راه و روستای واریش می‌رسید؛ روستایی کوچک و آرام در دل طبیعت بکر که دور تا دور آن‌ را کوه‌ها احاطه کرده‌اند. بافت روستا تقریباً مجتمع است و از ساخت و ساز- به آن شدت که در سایر روستاهای اطراف تهران به چشم می‌آید- خبری نیست. به گفته اهالی، جمعیت واریش در فصول گرم سال به حدود 40 خانوار می‌رسد اما در زمستان این جمعیت به کمتر از 15 خانوار- که جمعیت ثابت روستا هستند- تقلیل می‌یابد. اهالی خونگرم روستای واریش، علاوه بر مهمان‌نوازی، اعتقادات مذهبی‌شان نیز پررنگ و ملموس است. صدای بلندگوهای مسجد روستا که همیشه در ایام مذهبی و صبح روزهای آخر هفته در دل کوهستان می‌پیچد، نشان از این اعتقادات عمیق مذهبی و علایق اهالی به انجام فرایض دینی دارد. کوهنوردان یا گردشگرانی که به واریش می‌روند با گذر از داخل روستا، وارد جاده‌ای می‌شوند که از بالای روستا به سمت کوه پهنه‌سار ارتفاع می‌گیرد. این جاده را خیابان «مسیح‌الله دین‌محمد» نامگذاری کرده‌اند. شاید برای شما هم این نامگذاری و علت آن جالب باشد. ما در این باره از اهالی محترم واریش پرسیدیم، گفتند: «مسیح‌الله دین‌محمد از خلبانان نیروی هوایی ارتش بود که در عملیات تاریخی و پرتعداد فانتوم‌‌های ایرانی بر فراز خاک عراق، در همان نخستین روزهای جنگ، شرکت داشت. او یکی از خلبانانی بود که هواپیمایش مورد اصابت پدافند عراق قرار گرفت.» در واقع این خیابان و نام آن، یادگاری است از سال‌های حماسه و نام و خاطره یکی از بزرگمردان این آب و خاک. روحش شاد و نامش ماندگار.
روستای واریش از باغ‌های گیلاس زیادی برخوردار نیست اما همان باغ‌های نه چندان وسیع، در بهار و تابستان جلوه و طراوت خاصی به طبیعت کوهستانی روستا می‌بخشد. آب آشامیدنی روستا از چشمه‌های بالادست تامین می‌شود که توسط لوله به روستا منتقل شده است. بنا بر گفته اهالی در تابستان و زمستان، روستا با کمبود و مشکل تامین آب آشامیدنی مواجه است. چشمه آبی هم در پایین روستا و در مجاورت دره قرار دارد که در فصول پرآب می‌توان از آن بهره برد.
روستای واریش چندان بزرگ نیست و بافت آن تقریباً به طور کامل، جدید و نوساز است اما اگر در زمستان-خصوصاً روزهایی که تازه برف باریده باشد- به واریش بروید، کوچه‌های خلوت و آرام واریش، آرامش وصف‌ناپذیری را به شما هدیه می‌کند که شاید روزها و ماه‌ها در جست‌وجویش بوده‌اید: آرامشی که محال است بتوانید در کوچه و خیابان‌های شهر آن‌را بیابید. اگر در زمستان عازم واریش شوید، لذت قدم گذاشتن روی برف‌های پا نخورده در کوچه‌های خلوت واریش، حس دلپذیری است که شاید در یک صبح دل‌انگیز زمستانی نصیب شما شود، آنچنان که ما تجربه کردیم.

اگر اهل کوهنوردی یا پیاده‌روی هستید
روستای واریش یکی از مسیرهای صعود به قله پهنه‌سار (پهنه حصار یا گندم چال) به ارتفاع 3 هزار و 400 متر است. مسیر صعود به قله، از بالای روستا و از طریق جاده‌ای است که در جهت شمال شرق امتداد دارد. این جاده در حدود نیم ساعت با شیب ملایم ارتفاع می‌گیرد و سپس در ادامه با یک راه پاکوب به سمت ارتفاعات پهنه‌سار امتداد می‌یابد. اگر اهل پیاده‌روی و قدم زدن در مسیر‌های بکر و خلوت هستید، این جاده گزینه خوبی برای تجربه یک پیاده‌روی دلچسب و سبک برای شما خواهد بود. با توجه به هموار بودن راه و شیب نسبتاً ملایم آن، این برنامه در قالب یک پیاده‌روی خانوادگی نیز قابل اجرا است. اگر مسیر پاکوب را در امتداد دره ادامه دهید، کم کم راه با دره و رودخانه همسطح شده و طبیعت زیبا (رودخانه، درخت و دامنه‌های سرسبز) همه و همه برای لذت بردن شما از طبیعت، در دسترس خواهد بود. با ادامه مسیر (پس از حدود یک ساعت پیاده‌روی از روستا) به دشت کوچکی می‌رسید که در بهار و تابستان سرسبز و در زمستان‌ها یکدست سفیدپوش است. ارتفاع متوسط این دشت از سطح دریا حدود 2 هزار و 500 متر و اختلاف ارتفاع آن با روستا 250 متر است. اهالی به این‌ دشت و محدوده آن، سرچشمه می‌گویند. کوهنوردان برای صعود به قله‌‌های چشمه شاهی و پهنه‌سار از میان همین دشت عبور می‌کنند. در فصول گرم سال، صعود به قله چشمه شاهی حدود 4 ساعت و قله پهنه‌سار حدود 6 ساعت، از روستای واریش زمان می‌برد.

توصیه‌‌هایی برای شما که به واریش می‌روید
اگر به واریش رفتید، می‌توانید از آب گوارای چشمه‌ای واقع در پایین روستا (نزدیک به دره) استفاده کرده و بنوشید. همچنین شیر آب واقع در حیاط مسجد جامع نیز (اگر باز باشد) آب آشامیدنی دارد، البته در فصول گرم یا زمستان‌ها که آبراه‌ها و لوله‌ها یخ می‌بندند، شاید این چشمه‌ها و شیر‌های آب شما را مأیوس کنند! پس حتماً آب مورد نیاز خود را همراه داشته باشید.
سرویس بهداشتی روبروی مسجد جامع واقع است که ظاهراً آخر هفته‌ها (زمان‌هایی که ما برای بازدید از روستا آنجا بودیم) برای استفاده نمازگزاران و همچنین استفاده عموم باز است.
به گفته اهالی، پس از هر بارش برف، جاده‌ روستا بلافاصله توسط ماشین‌های برف‌روب، برف روبی و در بخش‌هایی نمک‌پاشی می‌شود. پس اگر در زمستان قصد عزیمت به وردیج یا واریش را دارید، با علم به این نکته و ضمن رعایت نکات ایمنی، عازم منطقه شوید.
روستای واریش از امکانات برق و تلفن ثابت در منازل برخوردار است اما فاقد آنتن تلفن همراه است.

بیشتر بخوانید: روستای واریش - مسیر پهنه سار

چطور برسیم

آدرس روستاهای وردیج و واریش:

از اتوبان تهران – کرج: در اتوبان تهران-کرج، حد فاصل ایران خودرو و پمپ بنزین ورآورد وارد فرعی با تابلوی: “مترو ورآورد – شهرک دانشگاه شریف” شوید. چراغ قرمز را رد کرده و تقریبا در انتهای بلوار شهید اردستانی به خروجی با تابلو “وردیج و واریش” می رسید.

از بزرگراه همت: در بزرگراه همت غرب، چند کیلومتر بعد از بازار بزرگ ایران، در محدوده ورداورد با دیدن تابلو “شهید اردستانی” وارد لاین کندرو شوید. حدود 1 کیلومتر جلوتر به خروجی با تابلو “وردیج و واریش” می رسید.

با ورود به این جاده، حدود 8 کیلومتر بعد به روستای وردیج و در ادامه 4 کیلومتر بعد به روستای واریش در انتهای راه می‌رسید.

* اگر مسیرتان از سمت کرج است، میتوانید از زیرگذر پمپ بنزین وردآورد وارد بلوار شهید اردستانی شوید.

**********************************************************************************

*****************************************************************

گزارش دوم:

گزارش بازدید زمستانه از روستای واریش

جمعه، 9 دی ماه 1390

اگر قرار باشه که به دلیل آلودگی هوا برنامه کوه رو کنسل کنی (یا کنسل کنن! 🙂 )، آن هم در یک جمعه دلپذیر زمستانی، به توصیه فدراسیون کوهنوردی، جایگزین میتونه یه برنامه گلگشت و بازدید از روستایی باشه بنام “واریش” در منطقه ای خوش آب و هوا و کوهستانی، به دور از آلودگی و شلوغی تهران که حداقل برای ما دسترسی به آن راحت و بدون ترافیک هستش.
صبح جمعه رانندگی در جاده کوهستانی و خلوت منتهی به واریش که کوههای اطرافش کم و بیش سفید پوش بودند خالی از لطف نبود. همینطور قدم زدن در روستای واریش که در این روز کاملن سفید پوش بود و جالب اینکه داخل روستا کمی بالاتر حتی برف خیابان اصلی روستا هم پانخورده بود (که ما زحمتش رو کشیدیم 🙂 ) و این لذت قدم زدن در کوچه های خلوت روستا رو دوچندان میکرد. البته واریش روستای کوچک و خلوتی هست که بیشتر از چند خانوار امروزه در آن زندگی نمیکنند و بیشتر خانه ها نوساز و خالی از سکنه هستند که ظاهرن بیشتر بصورت فصلی و یا هر از گاهی در تعطیلات از آنها استفاده میشه.

بالای روستا، به سمت راست و در امتداد دره، یک جاده خاکی عریض هست که مسیر صعود به قله 3400 متری پهنه سار هست. اگر خواهان کمی پیاده روی بیشتر و یا یک کوهپیمایی سبک هستید میتونید در این مسیر که شیب زیادی هم نداره پیاده روی کنید. این جاده رو به نام و یاد شهید خلبان واریشی “مسیح ا… دین محمد” نامگذاری کرده اند.

روستای واریش:

در غربی ترین نقطه شهر تهران و شمال وردآورد (اتوبان تهران-کرج)، جاده‌ای کوهستانی و پر پیچ و خم در کنار دره و رودخانه به روستای وَردیج و پس از آن به روستای واریش منتهی می‌شود. جاده ای آسفالته به سبک و سیاق جاده امام زاده داود که با شیب نسبتا زیاد در مجاورت دره ارتفاع گرفته و شما را به طبیعت زیبای کوههای البرز مرکزی رهنمون میسازد. باغهای گیلاس روستاهای وردیج و واریش در فصل بهار و اردیبهشت ماه با شکوفه های زیبای گیلاس سفید پوش میشود که مناظر چشم نوازی را بوجود می آورد. جمعیت روستای واریش حدود 30 خانوار و ارتفاع آن از سطح دریا 2250 متر میباشد.

—

گفته بودی که چرا محو تماشای منی
آن‏چنان مات، که حتی مژه بر هم نزنی
مژه بر هم نزنم تا که ز دستم نرود
ناز چشم تو به قدر مژه برهم ‏زدنی
“زنده یاد مشیری”
————————————————

– روستای واریش دارای مسجد و سرویس بهداشتی (بیرون و روبروی مسجد) که همیشه باز و قابل استفاده میباشد.

– از روستای واریش یک جاده خاکی ماشین رو به سمت روستای کندر و جاده چالوس هست که در گذشته مسیر ارتباطی قدیم روستا بوده و ظاهرن سالیان اخیر و پس از آسفالت شدن جاده منتهی به وردآورد، آن جاده مسدود و غیر قابل عبور برای ماشینها شده.

پی نوشت 1: پنج شنبه مسافت 25 کیلومتری منزل تا محل کار رو رکاب زدم. 65 دقیقه رفت (صبح) و 55 دقیقه برگشت (عصر). نکته قابل توجه این بود که اون عضوی که روی زین بود بیشتر از پاها خسته شده بود! 🙂 نمیدونم که باز هم بتونم این حرکت رو تکرار کنم یا نه.
چه ربطی به روستای واریش داشت!!؟؟ 🙂

————————————————-

پی نوشت 2:

شنبه 2 اردیبهشت 1391

امروز ایمیلی بدستم رسید که حاوی اطلاعات جالب و مفیدی از روستای واریش و اهالی محترم آن بود. در این پست و همچنین گزارش قبلی ام از نامگذاری کوچه های واریش و خصوصا جاده منتهی به پهنه سار که بنام “مسیح ا… دین محمد” هست انتقاد کرده بودم. در مورد خیابان “مسیح ا… دین محمد” چون عنوان شهید رو بر روی تابلو ننوشته بودند من اصلا متوجه علت این نامگذاری نشده بودم. در واقع حرفم این بود که روستایی در دل طبیعت که تمام کوچه پس کوچه های روستا رو با نامهای مذهبی نامگذاری کردند. لااقل این یک جاده که بیرون از روستا هست رو با نامی برگرفته از طبیعت نامگذاری میکردن. من با نامگذاری مذهبی و یا گذاشتن نام شهدا بر روی خیابانها مشکلی ندارم که حتی احترام هم میذارم. اما اینجا هم بحث افراط و تفریط بود. بنظر من نامگذاری کوچه های یک روستا بنام شهدای همان روستا اشکال نداره بلکه یک ارزش قابل احترام نیز هست اما وقتی که نام شهدای روستا ته میکشه و بطور مثال در همین واریش نام دو خیابان اصلی رو شهید چمران و مصطفی خمینی میذارن دیگه بحث افراط پیش میاد. مطمئنا به اندازه کافی در کل کشور خیابان و اتوبان و … بنام این بزرگان نامگذاری شده… به جایی بر نمیخورد اگر که دو تا خیابان هم بنام غیر شهدا و غیر مذهبی در همین واریش نامگذاری میشد.

بیشتر بخوانید: آبشار کلوگان

یه چیز دیگه هم هست اونم اینکه ما هر وقت آخر هفته ها رفتیم اونجا کله سحر (7 صبح) بلندگوهای مسجد با صدای بلند روشن بودن. سوال اینه: آیا واقعن همه اهالی روستا اون وقت صبح از این صداهای بلند لذت میبرن!؟

البته این مشکلی بود که در گذشته چه در شهر چه در روستاها خیلیها با بلندگوهای مساجد داشتن و سالهای اخیر خیلی بهتر شده و مساجد بیشتر رعایت میکنن. حتی مذهبیهاشون هم که خونه هاشون کنار مسجد بود از این قضیه شاکی بودن چه برسه به …

آقا اصلا به ما چه!؟ اون بخشهای انتقادی رو هم حذف کردم. 🙂

فقط زنده باد واریش…

با سپاس از آقای علی واریشی.

متن ایمیل:

واریش سلامت میکند

آقا نیما سلام

اینجا در سوئد در فضای ویرچوال بدنبال واریش بودم که آن را نزد شما یافتم

راستش چند سالی بود که این روستا را ندیده بودم و خوشحالم که با تماشای عکس های شما چشمم به جمال دهاتی که در آن بزرگ شدم روشن شد و سپاسگزار شما هستم

اجازه بدید در مورد واریشی ها که زیاد جانماز آب میکشند و اهل عبادت و نماز جمعه و طرفدار احمدی نژاد و خلاصه از بیخ و بن حزب اللهی هستند و آن نام خیابان مسیح الله توضیح دهم که گویا آقا مسیح نخستین خلبان ایرانی بود که در همان روز اول جنگ و به تلافی حمله میراژهای عراقی به فرودگاه مهرآباد خلبانان نیروی هوائی ایران هم با 140 فروند فانتوم به بغداد حمله کردند و گویا هواپیمای آقا مسیح بر اثر تیر هوائی منفجر می شود و او هم مفقود الاثر و پس از پایان جنگ خبر آوردند که در حمله هوائی اسیر نگشته بلکه در دم جان سپرده بود

فکر کنم کوچه پس کوچه های واریش هم اسم شهدای این روستا را داشته باشد گرچه همه به اطراف ورداورد کوچ کرده اند و واریش در ایام عزاداری و فصل میوه چینی شلوغ می شود

در پشت کوه غربی یا بقول واریشی ها در پشت منطقه زورآباد روستای کندر قرار دارد که بسیار بزرگتر از واریش است و در پای سایت سایت نیروی هوائی قرار دارد

در سراسر دوره ی پهلوی ها ورداورد و وردیج و واریش منطقه ی مشق نظامی و محل تمرین تیراندازی سربازان و مانور نظامی بود که اهالی روستا مجبور بود از طریق کندر و یا روستای کشار در اطراف اما م زاده داوود و کن سولقان به شهر بیایند

این ورداورد همان محلی است که رضا شاه شب بیست و نه اسفند 1299و در کودتای سید ضیاء الدین طباطبائی در آنجا التیماتوم را صادر میکند که نیروهای قزاق را وارد شهر تهران میکند و پایتخت را اشغال خواهد کرد و با کنسول های روس و انگلیس و نماینده احمد شاه در ورداورد دیدار می کند و خلاصه پس از اشغال تهران وزیر جنگ سید ضیاء میشود

واریشی ها و وردیجی ها روحشان هم از اهمیت این منطقه خبری ندارند و همواره سر به آسمان و خدا و محمد و امام زمان دارند که پس از مرگ شاید در آن دنیا بهشتی شوند

آقا مسیح را اگر درست در حافظه داشته باشم همانا که نخستین خلبان ایرانی است که در جنگ و در دفاع از ایران جان باخت و اشکالی ندارد که واریشی ها به احترام این آزادمرد نام او را در این روستا که نه خیابان دارد و و نه کوچه و پس کوچه بر تپه خاکی نوشته باشند

روانش شاد و یادش زنده باد

با احترام

علی واریشی

*************************************************************************

تصاویری از روستای واریش و مسیر پهنه سار در فصول مختلف:

تصویر شماره 1: نقشه دسترسی به روستای واریش

(برای مشاهده عکس در سایز واقعی آنرا بر روی رایانه خود ذخیره، و مشاهده نمائید.)