هرمان بول؛ اولین فاتح نانگا پاربات
هرمان بول (هرمان بوهل)، کوهنورد مشهور اتریشی و یکی از بهترین کوهنوردان تمام دوران، اولین انسانی بود که پا بر روی نانگا پاربات نهاد. نانگا پاربات یا کوهستان قاتل یکی از سخت ترین و خطرناک ترین کوه های دنیاست. قبل از بول در طی سالیان گذشته 31 نفر در راه صعود به نانگا پاربات جان خود را از دست داده بودند. در سال 1953 میلادی هرمان بول در ارتفاع 8126 متری از سطح دریا به یک افسانه تبدیل شد. بول تنها فردی است که اولین صعود یک 8 هزار متری را به صورت انفرادی انجام داد. او هم چنین اولین کسی بود که قله برودپیک را صعود کرد.
هرمان بوهل، برودپیک – (Hermann Buhl 1924-1957)
اولین صعود به نانگا پاربات:
چند هفته پس از اینکه ادموند هیلاری نیوزلندی و تنسینگ نورگی شرپا نپالی اولین کسانی شدند که به قله اورست رسیدند، بول قطعه دیگری از تاریخ کوهنوردی را در نانگاپاربات نوشت. در 3 ژوئیه 1953، حدود ساعت 19 به وقت محلی، جوان 28 ساله آن زمان برای اولین بار گلچین خود را روی قله نهمین کوه مرتفع جهان کاشت. پیروزی قله در “کوه برهنه” نتیجه یک تلاش انفرادی بی سابقه بود: بول به تنهایی از کمپ پنج در ارتفاع 6900 متری حرکت کرد و با اراده ای آهنین راهی قله شد و پس از 41 ساعت راهپیمایی به کمپ برگشت.
صعود سولوی هرمان بول به نانگاپاربات در سال 1953 صعودی استثنایی بود و در آن زمان در تیم آلمانی ـ اتریشی او در سرعت و توانایی به مراتب بالاتر از بقیه کوهنوردان بود. کتاب او در مورد نانگاپاربات (Nanga Parbat Pilgrimate) در ادبیات کوهستان به صورت اثری کلاسیک باقی ماند و باعث الهام بسیاری از کوهنوردان در جهان شد. هرمان بول به دلیل سبک صعود خود تبدیل به یک نماد برای آنانی گشت که با کمترین امکانات و با تکیه به سبک آلپی به دنبال صعود در کوههای بلند بودند.
کمپ اصلی اکسپدیشن 1953 برای فتح قله نانگاپاربات
مسیر هرمان بوهل در نانگاپاربات
مسیر صعود هرمان بوهل در نانگا پاربات – hermann buhl route in nanga parbat
مسیر صعود هرمان بوهل در نانگا پاربات (رنگ قرمز) – hermann buhl route in nanga parbat
هرمان بول و افسانه نانگا پاربات:
در سال 1953 بار دیگر نانگاپاربات با ارتفاع 8126 متر به عنوان موضوع مورد علاقه آلمان ها مطرح شد. پیش از این 31 کوهنورد که اغلب آن ها آلمانی بودند جان خود را در این کوه از دست داده بودند. این اتفاق در سال های پیش از جنگ جهانی دوم رخ داده بود. بول 29 ساله، عضوی از اکسپدیشن بزرگ آلمانی- اتریشی به سرپرستی دکتر “کارل هرلیگ کوفر” بود که بر اثر بی نظمی دچار مشکل شد. با رسیدن به کمپ اصلی سرپرستی به “پیتر آخن برنر” انتقال یافت. شرپاها از نپال نرسیدند و کمبود جدی در باربران ارتفاع بالا دیده می شد که با برپا نشدن کمپ های بالاتر تلاش ها را شدیدا محدود کرد. هوای نامساهد، کوه گرفتگی و اعتصاب های باربران باعث شد تا بسیاری از اعضا (از جمله کونو رینر همنورد همیشگی بول) شکست را پذیرفته و به کمپ اصلی فرود آیند.
وقتی چهار کوه نورد: اوتو کمپتر، والتر فرائو برگر، هانس ارتل و هرمان بول آخرین حمله را از کمپ 3 (حدود 6135 متر) به سمت قله با تعداد اندکی باربر ارتفاع بالا مجرب انجام دادند، دستورات مداومی از کمپ اصلی به آنان داده می شد تا تلاش شان را پایان دهند و فورا فرود آیند، اما آنها قاطعانه آن را رد کردند. تنها کمپتر و بول به بالاتر از کمپ 4 (حدود 6700 متر) ادامه دادند چون کمپ 5 (حدود 6870 متر) هرگز به طور مناسبی دایر نشده و تنها چادری کوچک در آنجا بر پا شده بود. در روز حمله به قله، بول زودتر از کمپتر حرکت کرد چون او در ساعت مقرر شده 02:30 صبح بیدار نشد. کمپتر در نهایت یک ساعت بعد حرکت کرد اما به او نرسید و به عقب برگشت و کار صعود انفرادی به قله را به بول واگذار کرد. بول در ساعت 19:00 لحظاتی قبل از غروب آفتاب پس از 17 ساعت تلاش و بدون استفاده از اکسیژن مکمل به قله رسید.
او تبریخ خود را با یک پرچم تیرولی در برف فرو کرد و از آن عکس گرفت. سپس پرچم تیرول را برداشت و پرچم پاکستان را جایگزین کرد. بول چند عکس دیگر هم گرفت سپس تبریخ و پرچم پاکستان را برای اینکه مدرکی گذاشته باشد روی قله گذاشت، چند سنگ از قله به عنوان یادگاری برای همسرش برداشت و به سمت پایین حرکت کرد. آسمان در حال تاریک شدن بود. بول با استفاده از میله های اسکی خود شروع به فرود کرد اما خیلی زود پشیمان شد که چرا تبریخ خود را روی قله گذاشته است! در مسیر بازگشت به علت از دست دادن یکی از کرامپون هایش فرود به کندی انجام می شد.
او می دانست که از مسیر بالای یال که صعود کرده امکان فرود بسیار سخت می باشد در نتیجه مسیر پایین یال را در پی ش گرفت. وی در منطقه مرگ و ارتفاع حدود 8 هزار متری مجبور به بیواک اضطراری شد. هرمان چون کوله پشتی خود را در ناحیه مسطح (Plateau) باقی گذاشته بود، کیسه خواب و لباس گرم هم همراه نداشت. او در شیب 50 درجه به دیوار تکیه داد و از 9 شب تا 4 صبح در این محل باقی ماند و موفق شد زنده بماند. وی برای تقویت و جلوگیری از یخ زدگی اندام هایش از داروی Paudin که دکتر کوفر به آنها داده بود استفاده کرد. صبح روز بعد، 41 ساعت پس از شروع حرکت، خسته، با پاهای یخ زده و دچار توهمات شدید به کمپ 5 رسید در حالی که بخاطر فشار ناشی از صعود، حتی قادر به صحبت کردن هم نبود! سه روز بعد به کمپ اصلی رسید که تا آن زمان بسیاری از اعضای گروه قبلا بارشان را بسته و آنجا را ترک کرده بودند.
تبریخ هرمان بوهل بر فراز قله نانگاپاربات – Hermann Buhl Ice Axe On Nanga Parbat 1953
تبریخ هرمان بول که در قله نانگاپاربات به جا مانده بود، توسط ژاپنی ها در سال 1999 پیدا شد و بعداً به همسر او داده شد. در سال 2019 دختر بول، که خاطرات خود را از پدرش در دو کتاب یادداشت کرد، این تبر را به مسنر تحویل داد تا در موزه اش به نمایش بگذارد.
هرمان بول اولین صعود برودپیک (8051 متر) را هم در سال 1957 همراه با فریتز وینترستلر و مارکوس شموک انجام داد. بول فقط چند هفته پس از نخستین صعودش به قله برود پیک، به همراه کورت دیمبرگر تلاش برای فتح قله صعود نشده چوگولیزا (7665 متر) را به روش سبکبار (سبک آلپی) آغاز کرد. وی در توفان برف پیش‌بینی نشده راه خود را گم کرد و بر روی یک نقاب برفی عظیم در پشته جنوب شرقی کوه رفت. در نزدیکی قله چوگولیزا 2 (7654 متر) ریزش بهمن او را از جبهه شمالی چوگولیزا 900 متر به پایین پرتاب کرد. امکان یافتن جسد او وجود نداشته و برای همیشه در میان یخ‌ها آرام گرفت.
هرمان بول بزرگ در زمان خودش تنها کوهنوردی بود که دو قله هشت هزار متری را صعود کرده بود و به واقع افکاری فراتر از زمان خودش داشت… بول زمانی که در یخچال های کوه چوگولیزا آرام گرفت 34 سال بیشتر نداشت.
بعدها رینهولد مسنر در مورد بول گفت: با توجه به شرایط، اولین صعود نانگاپاربات بالاتر از صعود به قله اورست بود. از آنجایی که بول تنها بود، مسافت بسیار زیادی را طی کرد و همچنین مجبور شد قبل از قله یک بخش کوهنوردی بسیار دشوار را پشت سر بگذارد. من اعتماد دارم که امروز هر کوهنوردی می تواند مسیر بول را تکرار کند. اما من متقاعد شده ام که با شرایطی که بول در 3 ژوئیه 1953 در آنجا داشت، امروز هیچ کوهنوردی قادر به انجام آن نیست.
Nanga Parbat Pilgrimage The Lonely Challenge-Hermann Buhl
بول در کتاب خود با عنوان ” زیارت نانگاپاربات: چالش تنهایی” (1954) احساس خود بر روی قله را چنین توصیف می کند: احساس می‌کردم که بر فراز همه‌چیز شناور هستم، از هر رابطه‌ای که با زمین دارم، از دنیا و تمام بشریت جدا شده‌ام…
کوه نانگاپاربات:
نانگا پاربات به ارتفاع 8126 متر، نهمین قله مرتفع جهان و از قله های رشته کوه هیمالیا می باشد. این کوه که در اصطلاح محلی نام “برهند” دارد، در نظر بومی ها شوم می باشد و برای اولین کوهنوردانی که مشتاق پیروزی بر او بودند، از همان آغاز کار، جز بلایا و حوادث چیزی به ارمغان نیاورد! اولین ورود به قلمروی دست نخورده آن موجب مرگ “آلبرت اف مامری”، کوهنوردی که در سال 1895 قصد فتح این قله را نمود، شد.
نانگا پاربات، کوه قاتل – Nanga Parbat
هرمان بول در نانگا پاربات – Hermann Buhl in Nanga parbat
هرمان بول پس از بازگشت از نانگا پاربات – Hermann Buhl
هرمان بول پس از بازگشت از نانگا پاربات چند سال پیرتر شده است!
هرمان بول – Hermann Buhl
کفش های هرمان بول در صعود نانگا پاربات
لینک یوتیوب: مستند اولین صعود نانگاپاربات، Nanga Parbat 1953
(آخرین به روزرسانی: بهمن 1402)
